In de eerste week van januari las ik BLANKETS, een omvangrijke striproman van Craig Thompson. In maar liefst 582 pagina’s wordt de jeugd, pubertijd en volwassenwordig van hoofdpersoon Craig opgetekend. Blankets is opgebouwd rondom Craigs eerste liefde Raina, een meisje dat hij ontmoet tijdens een kamp van zijn kerkgenootschap. De twee wonen niet bepaald naast elkaar, maar Craig krijgt toestemming van zijn moeder om bij Raina te gaan logeren. Twee weken lang zijn de smoorverliefde Raina en Craig onafscheidelijk, al wordt ook dan al duidelijk dat Raina veel aan haar hoofd heeft: de scheiding van haar ouders zorgt ervoor dat zij de zorg over haar geadopeerde en gehandicapte broer en zus op zich moet nemen. Ondertussen vertelt Craig veel over zijn tijd met zijn broertje, met wie hij zijn bed moest delen, en over zijn worsteling met zijn religieuze opvoeding.
Die korte samenvatting geeft misschien een ambitieuze en omvangrijke indruk, maar toch is Blankets geen overvol boek. Sterker nog, tot aan de laatste pagina voelt het boek juist traag, dromerig en – in positieve zin – kaal aan. Hoe creëert een auteur zoveel rust terwijl hij zowel familie, religie, liefde en kunst een rol geeft?
Pas als je het boek nog eens doorspit valt op hoe slim Thompson de vele thema’s aan elkaar rijgt. Hij is een zuinige verteller: Blankets bevat weinig ruis. Er zijn weliswaar ontwikkelingen gaande op verschillende verhaallijnen, maar iedere scène draagt aan meerdere van die processen bij. Een goed voorbeeld is de scène waarin Craigs godsdienstlerares vertelt over de hemel en zegt dat iedereen daar gelukkig is, omdat iedereen God zal prijzen met zang. Craig zegt dat hij helemaal niet gelukkig wordt van zingen. Hij vraagt of hij God niet mag prijzen met zijn tekeningen. Dat kan niet, zegt zijn lerares. Het is een slim gekozen moment, op het kruispunt van twee thema’s: zowel Craigs religieuze als artistieke besef ontwikkelen zich. Thompson legt op deze kruispunten ook betekenis in zijn vormgeving: als Craigs vader furieus uitvalt tegen Craig en zijn broertje (‘Don’t question your parents authority!’) staat hij dreigend over de jongens heen gebogen. Dat biedt een inkijkje in het gezin Thompson, maar het maakt ook Craigs latere moeite met twijfelen aan de woorden van priesters en misdienaars voelbaar.
Wie zo effectief met zijn scènes omgaat, heeft alle ruimte om te experimenteren. In Blankets lijkt de auteur constant te zoeken naar manieren om zijn tekeningen boven zijn tekst te laten uitstijgen. Je leest dat Craig Raina ziet als muze, maar het zijn de beelden die dat gevoel overbrengen. Hoe dan? Ik zoom even in op een personage dat veel indruk maakt: Raina’s vader. Want alles draait om lichaamstaal. Er wordt uitgesproken dat Raina’s vader niet wil scheiden, maar het is de manier waarop hij kijkt, hoe zijn schouders hangen, de manier hoe hij in een lege kamer zit die echt aangrijpt. Het zijn scènes als deze waarmee Blankets indruk maakt: Thompson laat zijn personages ook zonder woorden communiceren – en daarmee benut hij zijn medium volledig. De korte lijnen van spelende Craig en broertje Phil, de gespannen rug van Craigs vader, het dromerige bochtje van Raina’s mond: Thompsons personages raken zonder dat ze spreken.
